Myrkvun

Við sitjum nú í myrkrinu. Við sjáum nú ekki alveg yfir borgina en nóg samt til að sjá myrkrið. Mér tókst meira að segja að slökkva útiljósin í stigaganginum til að hafa þetta nú sem rómantískast. Jökull bara steinsefur inni í rúmi og fattar ekkert.

Við fórum með Jökul til læknis um daginn því hann hefur alltaf verið með smá vökva í eyrunum sem búið er verið að fylgjast með. Hann er enn með vökvann þrátt fyrir að við verðum lítið vör við það. Hann á því að fara til háls-, nef- og eyrnalæknis. Heimilislæknirinn heldur að hann sé kannski með of stóra nefkirtla. Það gæti nú alveg passað því hann hefur hrotið alveg frá fyrsta degi.

Jökull er að taka út mikinn þroska þessa dagna. Hann hermir mikið eftir manni og er búinn að læra að syngja með. Ef maður syngur ,,afi minn og...." þá segir hann ,,ammana" . Svo segir hann ,,gó" fyrir ,,skó" og ef maður spyr hvort við eigum að fara út þá hleypur hann inn í forstofu og sækir skóna sína. Hann og Ísak eru líka á fullu að uppgötva hvorn annann. Þeir eiga það til að skríða báðir undir borð og sitja þar og hlægja til skiptist. Annars er öskurleikurinn uppáhalds leikurinn þeirra. Þá sitja þeir á gólfinu og öskra eins hátt og þeir geta til skiptist. Strákapörin eru bara rétt að byrja.

Annars er hún Katla alltaf í uppáhaldi og ef Jökull bara vissi og skildi að hann fer alveg að fara í pössun í Barmahlíðina þá væri hann ekkert ósáttur við það. Nánast á hverjum morgni vaknar hann og kúldrast svolítið á milli okkar, svo er eins og hann muni allt í einu eftir Kötlu og byrjar að segja nafnið hennar. Hann prófar stundum jafnvel að kalla á hana, bara svona til að athuga hvort hún hafi nokkuð komið á meðan hann svaf.